THE FRENCH

Of course the French are a peculiar people.
But the longer I live here, the fewer differences I seem to notice.
That may be because I’ve adopted some of their habits myself.
Like driving.

When we’re back in the Netherlands, it drives me mad.
You can’t get anywhere normally anymore — every road is completely clogged.
Motorways have turned into parking lots.

According to many people, I drive like a maniac now. Like a Frenchman.
That’s true.

When we were recently in the Netherlands and I parked my car, in proper French fashion, right in the middle of a square in Utrecht, and wanted to drive off again a little later, there was already a small group of police officers waiting for me.
They hesitated about what to do and eventually I heard one of them say:
“Let him go, that’s just another Frenchman — they’re crazy anyway.”

Naturally, I immediately lit a cigarette to reinforce my French nationality and nodded politely at the officers.
It helps that I now drive with French license plates.

Apart from the annoying honking, traffic in France really isn’t that bad.
It almost always keeps flowing, no matter how busy it gets.
And if there’s a car crawling along in the left lane of the motorway, nine times out of ten it’s a Dutch one.

The Dutch shudder at French driving behavior.
That aggressive tailgating quickly gets on the nerves of holidaymakers still searching for their campsite.

We all know that people along the Mediterranean coast enjoy life — and work doesn’t really belong to that.
You can discuss it endlessly, but it’s simply the weather.
On average, the sun shines 310 days a year under a bright blue sky, and even at lower temperatures — it rarely drops below 16 degrees Celsius in midwinter — it’s perfect around lunchtime to sit down at a terrace.

Everyone goes out for lunch.
Shops, government offices, banks, post offices — everything is closed.
Terraces are packed, and after a long lunch, life slowly resumes.
First, that bottle of rosé has to be processed.

In countries where it’s often cold, people work much harder.
The Dutch are known as hard workers too, and now that the climate is getting wetter, they seem to work even harder.

It’s logical that many Dutch people think they’ll succeed here in business with their mentality.
After all, someone has to do the work.
But that’s only partly true.

The French get nervous from those pushy Dutchmen.
There are a few Dutch entrepreneurs here — estate agents, gardeners, satellite installers, handymen, maintenance companies — but most of them struggle.
They usually work for other Dutch people, because when negotiations last longer than the job itself, the French simply drop out.

Everything here happens loosely, with the famous French way.
That’s hard for a Dutchman to digest.

I’ve often seen people in the Netherlands sweat from hard work.
Here, I’ve rarely seen anyone sweat from working — but often from excitement.

And no, they’re not all the same.

A few days ago, I drove full speed into a very narrow street.
In such streets, the rule is simple: the one who arrives first has the right of way; the other must reverse.

A Frenchman (French license plate) came straight at me, and I immediately began — in proper French fashion — gesturing, honking, waving.
It took a moment, but he had to reverse.

Most French people hate that, and usually it leads to a shouting match.
I already rolled down my window, ready to respond — he would surely start yelling.

Instead, the man looked at me kindly and said, to my great surprise:
“Sir, you clearly appear to be very agitated.
You look as if you’d like to attack me.
That’s a shame — you’re on the Côte d’Azur.
You should enjoy the beautiful surroundings and the wonderful weather.
Your anger will disappear quickly.
And it’s much better for your health.”

I stood there speechless and burst out laughing.
He immediately said:
“You see? It’s already getting better…”

He waved once more and drove on.

---

LES FRANÇAIS

Bien sûr, les Français sont un peuple particulier.
Mais plus je vis ici, moins je vois de différences.
C’est peut-être parce que j’ai moi-même adopté certaines habitudes.
Comme la façon de conduire.

Quand nous sommes de retour aux Pays-Bas, ça m’exaspère.
On ne peut plus aller nulle part normalement — toutes les routes sont saturées.
Les autoroutes ressemblent à des parkings.

Selon beaucoup de gens, je conduis désormais comme un fou. Comme un Français.
Et c’est vrai.

Lorsque nous étions récemment aux Pays-Bas et que j’ai garé ma voiture, à la française, en plein milieu d’une place à Utrecht, puis que je suis revenu un peu plus tard pour repartir, une petite troupe de policiers m’attendait déjà.
Ils hésitaient sur la marche à suivre et j’ai finalement entendu l’un d’eux dire :
« Laissez-le, c’est encore un Français — ils sont tous un peu fous. »

J’ai évidemment allumé une cigarette pour renforcer mon identité française et j’ai hoché la tête poliment aux agents.
Il faut dire que je roule désormais avec des plaques françaises.

Mis à part les coups de klaxon parfois agaçants, la circulation en France n’est finalement pas si terrible.
Elle reste presque toujours fluide, quelle que soit l’affluence.
Et lorsqu’une voiture traîne sur la voie de gauche de l’autoroute, neuf fois sur dix, c’est une voiture néerlandaise.

Les Néerlandais frémissent devant la conduite française.
Ce bumper-collant nerveux met vite les vacanciers en quête de leur camping à bout de nerfs.

On sait que les habitants des côtes méditerranéennes aiment profiter de la vie — et que le travail n’en fait pas vraiment partie.
On peut en débattre longuement, mais tout tient au climat.
En moyenne, le soleil brille 310 jours par an sous un ciel bleu éclatant, et même en hiver — il fait rarement moins de 16 degrés — il est délicieux, vers midi, de s’installer en terrasse.

Tout le monde va déjeuner.
Les magasins, les administrations, les banques, la poste — tout ferme.
Les terrasses sont pleines, et après le long déjeuner, la vie reprend lentement.
Il faut d’abord digérer la bouteille de rosé.

Dans les pays où il fait souvent froid, on travaille beaucoup plus dur.
Les Néerlandais sont réputés pour être de gros travailleurs et, maintenant que le climat devient plus humide, ils travaillent encore davantage.

Il est donc logique que beaucoup de Néerlandais pensent réussir ici avec leur mentalité.
Après tout, quelqu’un doit bien travailler.
Mais ce n’est que partiellement vrai.

Les Français deviennent nerveux face à ces Néerlandais trop insistants.
Il existe bien quelques entrepreneurs néerlandais ici — agents immobiliers, jardiniers, installateurs de satellites, artisans, entreprises de maintenance — mais ils ont souvent du mal.
Ils travaillent surtout pour d’autres Néerlandais, car lorsque les négociations durent plus longtemps que le chantier lui-même, les Français décrochent.

Ici, tout se fait à l’improviste, à la française.
C’est difficile à accepter pour un Hollandais.

Aux Pays-Bas, j’ai souvent vu des gens transpirer de fatigue.
Ici, j’ai rarement vu quelqu’un transpirer en travaillant — mais souvent d’excitation.

Et ils ne sont pas tous pareils.

Il y a quelques jours, je me suis engagé à pleine vitesse dans une rue très étroite.
Dans ce genre de rue, la règle est simple : celui qui arrive le premier passe, l’autre recule.

Un Français (plaque française) arrivait en face, et j’ai immédiatement commencé — à la française — à gesticuler, klaxonner, faire des signes.
Cela a pris un moment, mais il a dû reculer.

En général, les Français détestent cela et une dispute s’ensuit.
J’ai déjà baissé la vitre, prêt à répliquer.

Mais l’homme m’a regardé gentiment et m’a dit, à ma grande surprise :
« Monsieur, vous avez l’air très agité.
On dirait que vous aimeriez m’attaquer.
C’est dommage — vous êtes sur la Côte d’Azur.
Profitez du paysage et du beau temps, votre colère disparaîtra vite.
Et c’est bien meilleur pour votre santé. »

Je suis resté bouche bée avant d’éclater de rire.
Il a aussitôt ajouté :
« Vous voyez ? Ça va déjà mieux… »

Il m’a salué de la main et est reparti.

_________________________________

DIE FRANSEN

Natuurlijk zijn de Fransen een speciaal volkje. Maar ik zie steeds minder verschillen, hoe langer ik hier woon. Dat komt misschien omdat ik ook wat gewoontes heb overgenomen. Zoals het autorijden. Ik erger me daar, als we weer eens in Nederland zijn, aan kapot. Je kunt nergens meer normaal naar toe, alles wegen zitten potdicht! De snelwegen lijken meer op parkeerplaatsen.

Volgens veel mensen rij ik als een gek, als een Fransman. Dat klopt. Toen we laatst weer eens in Nederland waren en ik mijn auto naar goed Frans gebruik midden op een plein in Utrecht had geparkeerd en even later weer weg wilde rijden, stond er al een rijtje agenten op me te wachten. Ze twijfelden wat ze zouden doen en tenslotte hoorde ik een agent zeggen: ’Laat die vent maar want dat is weer zo’n Fransman, die zijn gek.” Uiteraard stak ik meteen een sigaret op om mijn Franse nationaliteit te onderstrepen en knikte ik vriendelijk naar de agenten. Het is een voordeel dat ik nu met Franse nummerplaten rijd.

Behalve het hinderlijk claxonneren valt het in Frankrijk echt wel mee, het verkeer stroomt bijna altijd door, hoe druk het ook is. En als er weer zo’n langzaam autootje aan de linkerkant van de snelweg blijft rijden is het negen van de tien keer een Nederlander.

De Nederlanders gruwen van het Franse rijgedrag. Dat hitsige bumperkleven werkt de, naar hun camping zoekende, vakantiegangers al snel op de zenuwen.

We weten allemaal dat de bewoners van de Middellandse Zeekusten graag van het leven genieten en werken hoort daar niet bij. Je kunt er lang en breed over discussiëren maar het zit ‘m gewoonweg in het weer. 310 dagen per jaar schijnt de zon aan een stralend blauwe hemel en ook bij wat lagere temperaturen (het komt hartje winter zelden onder de 16 graden) is het rond het middaguur heerlijk om even een terrasje te pikken. Iedereen gaat ‘s middags lunchen en winkels, overheidskantoren, banken en postkantoren, alles is gesloten. De terrasjes zitten bomvol en na de uitgebreide lunch komt het leven pas heel langzaam weer op gang, eerst moet die fles rosé verwerkt worden. In landen waar het vaak koud is werken de mensen veel harder. Ook de Nederlanders staan bekend als harde werkers en nu het klimaat steeds natter wordt, wordt er alleen nog veel harder gewerkt.

Logisch dat veel Nederlanders denken dat ze met onze mentaliteit het hier zakelijk goed zullen doen. Iemand moet immers het werk doen maar dat is slechts gedeeltelijk waar. De Fransen worden nerveus van die doordrammende Nederlanders. Er zijn hier wel enkele Nederlanders die bedrijfjes hebben opgezet zoals een makelaar, een tuinier, een satelliet-installateur, een klusjesbedrijf en een onderhoudsbedrijf maar die hebben het doorgaans erg moeilijk. Meestal werken ze voor andere Nederlanders want als de contractbesprekingen langer gaan duren dan het karwei zelf haken de Fransen af. Alles gebeurt hier uit de losse pols, met de Franse slag en dat is voor een Hollander moeilijk te verteren. Ik heb in Nederland vaak mensen gezien die hard werken maar hier heb ik zelden iemand van werken zien transpireren, wel van opwinding.

En ze zijn niet allemaal hetzelfde. Enkele dagen geleden kwam ik op volle snelheid een heel smal straatje inrijden. In dat straatje geldt het recht van de snelste, diegene die enkele meters later komt moet achteruit. Een Fransman (kenteken) komt recht op me af en ik begin al, naar goed Frans gebruik te seinen, te claxonneren en te zwaaien. Het duurde even maar de man moest terug. Daar hebben Fransen doorgaans een bloedhekel aan en meestal volgt dan een scheldpartij. Ik draaide, in het voorbijgaan, mijn raam al open om hem van repliek te dienen. Hij zou immers direct gaan schelden. De Franse heer keek me echter vriendelijk aan en zei tot mijn grote verbazing: ’Mijnheer, u maakt overduidelijk een zeer opgewonden indruk. U zou me het liefste aan willen vliegen. Dat is jammer want u bent aan de Côte d’Azur. U moet genieten van de mooie omgeving en het prachtige weer, dan zal uw woede snel verdwijnen. Dat is trouwens ook veel beter voor uw gezondheid!’

Ik stond met mijn mond vol tanden en schoot in de lach waarop hij direct zei: ‘Ziet u wel, het gaat al beter…’ Waarop hij nog even zwaaide en verder reed.